Αν κάτι καθορίζει τον πολιτισμό μας σήμερα, είναι μια απόλυτη εμμονή με το σεξ και τη σεξουαλικότητα. Αυτή η διαδικασία έχει περιγραφεί σχεδόν πριν από εβδομήντα χρόνια, από τον κοινωνιολόγο Pitirim Sorokin στο βιβλίο American Sex Revolution. Μόλις λίγα χρόνια μετά τη δημοσίευση των περιβόητων «εκθέσεων» Kinsey για τη σεξουαλική συμπεριφορά ανδρών και γυναικών, αποτύπωσε πολύ ωραία τη βασική τάση και έδειξε πώς διάφοροι τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, από την τέχνη και την επιστήμη μέχρι τις καθημερινές σχέσεις και τη θρησκεία, έχουν σεξουαλικοποιηθεί.
Στο μεταξύ, έχει επιβληθεί μια μόδα σύμφωνα με την οποία η σεξουαλική ταυτότητα γίνεται η πιο σημαντική μορφή έκφρασης μιας προσωπικότητας στον δημόσιο χώρο. Συγκεκριμένα, υπάρχουν περιπτώσεις πολλών διάσημων ανθρώπων από την ιστορία που ήταν ομοφυλόφιλοι, αλλά κανένας από αυτούς δεν ήθελε να το δημοσιοποιήσει, αντίθετα το κράτησαν ως μέρος της ιδιωτικής τους ζωής και δημόσια προσπάθησαν να μνημονεύονται για τη δουλειά, τη δημιουργικότητα και τους κοινωνικούς και επαγγελματικούς τους ρόλους. Η σύγχρονη μόδα και η ιδεολογία επιμένουν ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει, όσο το δυνατόν περισσότερο, να οικοδομήσουν την ταυτότητά τους και τη δημόσια εικόνα του εαυτού τους πρώτα και κύρια με βάση τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.
Αλλά ένα ακόμη πιο ενδιαφέρον και σημαντικό φαινόμενο είναι η συνεχής αλλαγή των ορίων στην κατανόηση των αποδεκτών μορφών σεξουαλικότητας. Πίσω στο 1991, στο τελευταίο του βιβλίο Modernity on Endless Trial, ο Leszek Kolakowski επεσήμανε ότι στη σύγχρονη εποχή καταργήσαμε τα περισσότερα σεξουαλικά ταμπού και απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ, που μόνο η αιμομιξία και η παιδεραστία παρέμειναν στη λίστα των ταμπού αυτής της εποχής. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί και η κτηνοβασία.
Αν προσέξουμε τον λόγο και τα προϊόντα της λαϊκής κουλτούρας, θα δούμε ότι υπάρχουν ενδείξεις για την κατάργηση ακόμα και αυτών των τριών τελευταίων ταμπού. Αρκετά βάναυσα, τα παιδιά βομβαρδίζονται με σκηνές σεξ, ακόμη και στις μικρότερες τάξεις των δημοτικών σχολείων και υπάρχει επιμονή για την εισαγωγή της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Πολλές εξέχουσες φεμινίστριες όπως η Andrea Dworkin ή π.χ. οι queer θεωρητικοί, επιμένουν ανοιχτά ότι οι «εθελοντικές» σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανηλίκων και ενηλίκων είναι απολύτως επιτρεπτές. Στις ΗΠΑ, υπάρχει η διαβόητη οργάνωση NAMBLA (Βορειοαμερικανική Ένωση για την Ελεύθερη Αγάπη Ανδρών και Αγοριών), της οποίας υποστηρικτής ήταν ο διάσημος γκουρού των χίπις Allen Ginsberg. Με τη Λολίτα του, ο Vladimir Nabokov νομιμοποίησε ουσιαστικά την παιδεραστία στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Όσον αφορά την αιμομιξία, θα θυμηθούμε πώς στο πρώτο επεισόδιο της σειράς «Game of Thrones», της σειράς με τη μεγαλύτερη θεαματικότητα του HBO, γινόμαστε μάρτυρες της σεξουαλικής πράξης ενός αδελφού και της αδερφής, για να μάθουμε σε μεταγενέστερα επεισόδια ότι οι δυο τους έχουν τρία παιδιά. Η σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή ασχολείται επίσης με την αποδοχή της αιμομιξίας, έτσι σε μια σειρά από έργα, από το Εκατό χρόνια μοναξιάς έως το μυθιστόρημα της Arundhati Roy Ο Θεός των μικρών πραγμάτων, θα βρούμε αιμομιξικές σχέσεις που περιγράφονται με θετικό τρόπο. Όποιος επισημάνει την ολέθρια και την αρρώστια αυτών των προσπαθειών θα τον προσβάλλουν ως βάρβαρο που δεν καταλαβαίνει την υψηλή τέχνη. Φυσικά, όλα αυτά καλύπτονται από τον υποτιθέμενο αγώνα για την ελευθερία του λόγου και τον αγώνα για την καθολική σεξουαλική χειραφέτηση. Η τελευταία κραυγή της μόδας σε αυτή την τρέλα του σύγχρονου πολιτισμού είναι μια διαδικασία που δουλεύεται πολύ όσον αφορά τη δημόσια νομιμοποίηση και ακόμη και τη νομική αποδοχή του πολυερωτισμού.
Αλλά το ερώτημα είναι πού μας οδηγεί αυτός ο δρόμος της κατάρριψης όλων των ταμπού και της ανάδειξης της σεξουαλικότητας ως το πρωταρχικό χαρακτηριστικό της ταυτότητας των σύγχρονων ανθρώπων. Θα κατέλθουν οι άνθρωποι στη βαρβαρότητα ενός ατελείωτου οργίου, στο οποίο όλοι οι πόροι και οι ενέργειες κατευθύνονται προς την απεριόριστη άσκηση διαφόρων μορφών σεξ και σεξουαλικών σχέσεων; Πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε πώς στους παιδότοπους στις γιορτές γενεθλίων παιδιών προσχολικής ηλικίας ή κατώτερων τάξεων ακούγονται οι επιτυχίες της τραπ μουσικής, οπότε αυτά τα παιδιά «τρελαίνονται» με τραγούδια για όπλα, κοκαΐνη, γραμμές, ακολασία κ.λ.π. Το πιο περίεργο είναι ότι οι γονείς χαίρονται που τα παιδιά τους είναι χαρούμενα και μοδάτα όπως οι φίλοι τους.
Σε μια εποχή που τα μέσα ενημέρωσης και οι εταιρείες, εκβάλλουν τη συστηματική σεξουαλικοποίησή τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και σε μορφωμένα στρώματα, αυτό είναι πρωτίστως ένα ερώτημα για τους γονείς. Αυτή η αντιμετώπιση της γενικευμένης σεξουαλικοποίησης, ισοδυναμεί με τη διάδοση του εθισμού στα ναρκωτικά στην κοινωνία. Γονείς, επιστημονικές κοινότητες και άλλοι που νοιάζονται για τη στοιχειώδη διατήρηση του ήθους, της ευπρέπειας και της επιβίωσης του πολιτισμού, πρέπει να κινητοποιηθούν. Κυρίως, για την προστασία των παιδιών από σεξουαλικά αρπακτικά που σήμερα μπορούν ελεύθερα να χρησιμοποιούν τον δημόσιο χώρο για προπαγάνδα και νομιμοποίηση των άρρωστων επιθυμιών τους.
Η κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος επιβάλλει την αποδοχή όλων των ιδεολογικών, πολιτισμικών και κοινωνικών ακροτήτων, προκειμένου να αναπαράγεται ο καπιταλισμός με νέες μορφές.
