Το Oruc Reis στο Αιγαίο και τα μετά από αυτό…Ελευθέριος Τζιόλας

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ. ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΟΙ 35 ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ORUC REIS ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Η Τουρκία είναι ξεκάθαρο, πλέον, και στον πιο δύσπιστο παρατηρητή οπουδήποτε στον Κόσμο, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και την Αμερική, αποτελεί την πιο ενεργή στις σημερινές συνθήκες αναθεωρητική δύναμη. Δηλαδή, μία δύναμη που στοχεύει και δρα για την αλλαγή και την επαναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Και ταυτόχρονα, μια δύναμη που εννοεί τον εαυτό της και του αναθέτει ρόλο ως ισχυρή δύναμη στο διεθνές σύστημα.

Ενεργά αναθεωρητική με την έννοια ότι εφαρμόζει στην πράξη με στρατιωτικά μέσα την επιβολή στο πεδίο καταστάσεων που ισοδυναμούν με αλλαγή συνόρων. Εκτός από την κατοχή του 38% των εδαφών της Κύπρου χώρας-μέλους της ΕΕ και του ΟΗΕ, κατέχει σήμερα ζώνη 38 χιλιομέτρων στη Βόρεια Συρία κατά μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων, έχει εισβάλει και διατηρεί στρατεύματα στο Βόρειο Ιράκ (σε περιοχές με αμιγή κουρδικό πληθυσμό), διατηρεί, μέσω διαρκών ανανεώσεων, δύο γεωτρύπανα και ναυτικές δυνάμεις στην κυπριακή ΑΟΖ επί ενάμιση σχεδόν χρόνο, έχει εγκαταστήσει και διατηρεί δυνάμεις (μισθοφορικές-τζιχαντιστικές και δικές της) στο τμήμα της Λιβύης του Σάρατζ καταπατώντας το εμπάργκο του ΟΗΕ, καταλύοντας προκλητικά το σχέδιο «Ειρήνη» της ΕΕ, προσαρτώντας παράνομα θαλάσσιες εκτάσεις που δεν της ανήκουν (τουρκολυβικό σύμφωνο). Αν προστεθούν οι πολύ στενές σχέσεις με το Κατάρ και το Σουδάν, καθώς και οι άλλες σχέσεις με ισλαμικά (σουνιτικά) καθεστώτα και με ισλαμικά ριζοσπαστικά κινήματα στην ευρύτερη περιοχή, μπορούμε να διαμορφώσουμε την εικόνα ενός συμπαγούς συσχετισμού που έχει και προωθεί συγκεκριμένους στόχους πέρα από τον άμεσα ορατό ορίζοντα.

Η Τουρκία έχει ήδη στραφεί ενεργά εναντίον της Ελλάδας. Εισήλθε σε ύδατα της επικράτειάς της, ασκώντας επ΄ αυτών και στα υποθαλάσσια μέρη τους δραστηριότητες (έρευνες, περιπολίες, απειλητική διάταξη δυνάμεων) σαν να ήταν δική της επικράτεια! Αυτό συνέβη με το Oruc Reis και τις ναυτικές και αεροναυτικές δυνάμεις της από την 10^η Αυγούστου 2020 μέχρι σήμερα την επιστροφή του πίσω στην Αττάλεια. Αυτή η επί χρόνια σχεδιασμένη, διεθνώς ανακοινωμένη και ενώπιον όλων πραγματοποιημένη ενέργεια της Τουρκίας, – που ας τονισθεί, ότι πέρα από ορισμένες χαμηλής έντασης ελληνικές στρατιωτικές ανταπαντήσεις (φρεγάτα «Kemal Reis», αεροπορικά lockings), δεν έτυχε πραγματικής επί του πεδίου αποτροπής -, αποτελεί το πρώτο έμπρακτο μεταπολεμικό τετελεσμένο της Τουρκίας επί ελληνικής επικράτειας.

Το γεγονός αυτό, του Αυγούστου 2020, των 35 ημερών, θα αποτελέσει ένα ιστορικό αρνητικό ορόσημο. Ποιοτικά βαρύτερο και πιο αρνητικό από το γκριζάρισμα των Ιμίων. Η διεκδικήσεις της Τουρκίας και το status έχουν κλιμακωθεί, έχουν αλλάξει επίπεδο. Νέος ιστορικός κύκλος έχει ανοίξει.

Σημειώνουμε, συναφώς, ότι εκείνοι που κόπτονταν ως βαθείς γνώστες της τουρκικής γεωστρατηγικής, μέσω και της ανάγνωσης τουρκικών εντύπων με χρήση και του προτερήματος τους, της γνώσης της τουρκικής γλώσσας, οφείλουν να είναι προσεκτικοί. Εκτιμούσαν από «πληροφορίες» και με αναλύσεις τους, την εκτόνωση της τουρκικής επιθετικότητας στις 13 Αυγούστου 2020, ενώ, ακριβώς, τότε η Τουρκία ετοίμαζε τον νέο κύκλο επιθετικών κινήσεών της στο Αιγαίο, που πραγματοποίησε σχεδόν αμέσως μετά! Ούτε μπορούν, πλέον, να έχουν σοβαρή βάση τα (μυθ)ιστορήματα περί ποντιακής καταγωγής του Ερντογάν ή/και του νέου τούρκου δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, που παραπλανούν και συσκοτίζουν συναισθηματικά –και πάντως λανθασμένα- την σκληρή μπροστά μας πραγματικότητα.

Η άποψη ορισμένων ότι οι θαλάσσιες περιοχές στις οποίες κινήθηκε ο στόλος της Τουρκίας και το Oruc Reis αποτελούν εν δυνάμει ελληνική επικράτεια και όχι αναγνωρισμένη ελληνική επικράτεια αποτελεί ακριβώς το επιχείρημα της Τουρκίας, είναι η άποψη της Τουρκίας που εκφωνούν και υποστηρίζουν, – αλοίμονο! -, και ελληνικά χείλη! Είναι καταφανές ότι η Αθήνα, με αυτές τις απόψεις, δεν χρειάζεται να πάει σε κανένα διάλογο με την Τουρκία, μπορεί να προσχωρήσει απευθείας στα σχέδια που ήδη της έχουν ετοιμάσει «φίλοι και εταίροι» (ΝΑΤΟ – ΗΠΑ & Γερμανία) που διαμοιράζουν Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, θεωρώντας βάσιμες τις τουρκικές απαιτήσεις. Αλλά, τότε, ας σκεφθούν και πώς θα το εφαρμόσουν, πώς θα το πουν όλο αυτό, στον τελικό και απαράγραπτο Εγγυητή και Φύλακα, τον Ελληνικό Λαό!…

Σε πρώτο στάδιο, οι απόψεις νομιμοποίησης των διεκδικήσεων της Τουρκίας, έχουν γίνει και ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία η στάση της Τουρκίας δεν χαρακτηρίσθηκε ως επιθετική και παράνομη ενέργεια αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, ως «προκλητική». Ταυτόχρονα, ο Ζοζέπ Μπορέλ, ευρωπαίος εκπρόσωπος (=και δικός μας;) των Εξωτερικών Υποθέσεων, χαρακτήρισε, κατά ανήκουστο τρόπο, όλες οι παραπάνω ενέργειες «ναυτικές κινητοποιήσεις»!

Χρειάζεται, να υπογραμμίσουμε, ξανά (και ξανά) τα θεμελιώδη. Αν τα ελληνικά νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, αν τα ελληνικά νησιά έχουν ΑΟΖ, αν το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο διαρκώς επικαλείται η Αθήνα, παρέχει και θεμελιώνει το δικαίωμα των 12 μιλίων στα χωρικά ύδατα (με ταυτόχρονη υιοθέτηση της «μέσης γραμμής») και την αντίστοιχη κυριαρχία των 12 μιλίων στον εναέριο χώρο, τότε, όπως και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του πρωθυπουργού, αντιναύαρχος Α. Διακόπουλος παραδέχθηκε, όπως και δεκάδες έγκυροι αναλυτές και εξειδικευμένοι νομικοί κατέθεσαν, το Oruc Reis παραβίασε συστηματικά και επί σειρά ημερών (35 ημέρες) την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Ελλάδας υπό την προστασία του τουρκικού στόλου που ενεργούσε απειλητικά προς τις Ελληνικές Δυνάμεις. Και γα να έχουμε μια συγκεκριμένη εικόνα, απέναντι κι σ΄ εκείνα τα απίθανα ότι ο θόρυβος των μηχανών των πολεμικών πλοίων δεν επέτρεπε τις έρευνες βυθού, σημειώνουμε ότι το Oruc Reis έχει συλλέξει δεδομένα από 3.525 τετραγωνικά χιλιόμετρα (θαλάσσια έκταση που αντιστοιχεί σε μια επιφάνεια ισοδύναμη με το νομό Κοζάνης)! Ενώ το Yavuz και το Barbaros συνεχίζουν στην ΑΟΖ της Κύπρου!

Αυτή είναι η αλήθεια.

Δικαιώματα, που δεν ασκούνται και δεν υποστηρίζονται εμπράκτως, ιδιαίτερα απέναντι σε όποιον επιθετικά τα αμφισβητεί και τα καταπατά, ατονούν και χάνονται…

Θα μπορούσαμε να το πούμε κι αλλιώς: για να αποκτήσουμε ένα μέτρο σύγκρισης. Η Ελλάδα μπορεί να πραγματοποιήσει ό,τι ακριβώς και η Τουρκία στις περιοχές και ανατολικότερα των περιοχών όπου έδρασε το Oruc Reis, συνοδευόμενο από δυνάμεις του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού; Δηλαδή, να πραγματοποιήσει έρευνες επί 35 μέρες; Η Ελλάδα, στην εν ΄΄δυνάμει ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα΄΄(κατά την έκφραση ορισμένων των Αθηνών), ανατολικά του Καστελόριζου και στα συνορεύοντα σημεία με την κυπριακή ΑΟΖ, γιατί δεν πραγματοποιεί έρευνες; Γιατί δεν το έχει κάνει, με τον τρόπο, π.χ., που τις έκανε στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης; Επισημαίνω, ότι όταν έγιναν οι έρευνες αυτές (από τη μισθωμένη νορβηγική εταιρεία Petroleum Geo Services -PGS) δεν υπήρχε οριοθετημένη ΑΟΖ με την Ιταλία. Συνεπώς, οι συνθήκες είναι ακριβώς ίδιες. Επομένως, γιατί δεν πραγματοποιούνται στην ”δυνάμει ελληνική ΑΟΖ” ανατολικά του Καστελόριζου έρευνες και από την Ελλάδα, όπως είχε γίνει στην ”δυνάμει ελληνική ΑΟΖ” του Ιουνίου και νότια της Κρήτης, το 2012 -13;

Ας διώξουμε τη στάχτη από τα μάτια… Ας μην (αυτό)παγιδευόμαστε. Ας δούμε κατάματα την κατάσταση, για να μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε. Το ψέμα και η υποκρισία έχουν κοντά ποδάρια!

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΖΗΤΑΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ. Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, ΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΙ ΡΟΛΟΙ. ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΑΛΛΙΑΣ, ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, ΗΠΑ, ΕΛΛΑΔΑΣ

Η Τουρκία, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο ότι αποτελεί την πιο ενεργή στις σημερινές συνθήκες αναθεωρητική δύναμη. Στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, η Τουρκία είναι η μόνη δύναμη που δρα, σήμερα, ανοιχτά με τέτοιον τρόπο. Θέτοντας επί τάπητος ζήτημα κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο και, ουσιαστικά, ωθώντας στο προσκήνιο και πάλι ένα νέο Ανατολικό Ζήτημα.

Είτε ορισμένοι πείθονται από την ανάλυση μας περί νέο-οθωμανισμού και των επιδιώξεών του, είτε όχι, η πραγματικότητα καταγράφει ωμά ότι η Τουρκία υλοποιεί, βήμα –βήμα, μια πολιτική για να καταστεί κυρίαρχη δύναμη στον κρίσιμο αυτό γεωπολιτικό χώρο. Μια πολιτική που αλλάζει και τις ισορροπίες, και τους πυλώνες και, τελικά, τις σφαίρες επιρροής.

Εκμεταλλεύεται τη σχέση της με τη Ρωσία, ποντάροντας τακτικά στο στόχο και στην εμμονή του Πούτιν για εμβάθυνση του ρήγματος, μέχρι και τη ρήξη, στην ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ο γεωπολιτικός αυτός καιροσκοπισμός της Ρωσίας με επώδυνους συμβιβασμούς στα μέτωπα της Συρίας (καιροσκοπική αποδοχή της κατάληψης τμημάτων της Β. Συρίας) και της Συρίας (ανοχή στη δράση των μισθοφορικών -τουρκικών δυνάμεων), αλλά και με ενίσχυση των οικονομικών θέσεων της στην στρατιωτική και παραγωγική δομή της Τουρκίας (S-400, φυσικό αέριο, αγωγοί κλπ), παρέχει χώρο και χρόνο, και την χρονικά αναγκαία στήριξη, που αξιοποιεί η Τουρκία στο ξεδίπλωμα της στρατηγικής της.

Η σχέση της Τουρκίας με της ΗΠΑ, ιδιαίτερα οι προσωπικές (και με προσωπικά συμφέροντα) του Ερντογάν με τον Τραμπ, αλλά και η αδιάσπαστη σχέση της με το ΝΑΤΟ, όπου υπάρχουν σκληροί υποστηρικτές της, και όχι μόνο υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, αλλά κι ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Στόλτενμπεργκ, που τη θεωρούν αναντικατάστατο στήριγμα, αποτελεί μία ακόμη συνθήκη που εκμεταλλεύεται ο Ερντογάν. Η παγιωμένη αυτή αντίληψη και αυτό το πλαίσιο σχέσεων, παρά τις περιόδους όξυνσης, εξακολουθεί να παρέχει στην Τουρκία ελευθέριες κινήσεων, μέχρι και την ανάληψη πρωτοβουλιών ανακατανομής ισχύος στην ευρύτερη περιοχή. Ανακατανομή ισχύος, για την οποία μεγάλωσαν οι προσδοκίες της Τουρκίας κι από το γεγονός της μερικής απόσυρσης των ΗΠΑ από την περιοχή και της υποβάθμισης του ενδιαφέροντός τους (πλην Ισραήλ). Οι αμερικανικές εκλογές, αποτελούν, πάντως, ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Αλλαγή στον Λευκό Οίκο, με τον Μπάϊντεν, θα δυσκολέψει την πρόοδο των σχεδίων Ερντογάν, πράγμα που τον σπρώχνει να πυκνώσει και να εντατικοποιήσει τις κινήσεις του μέχρι το τέλος του χρόνου, κάτω κι από το πολύ πιθανό ενδεχόμενο της ήττας του συμμάχου του Τραμπ (1^η Ιανουρίου 2021 : η ημερομηνία παράδοσης στον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ).

Στην ΕΕ, μετά το Brexit και την αναδίπλωση του Ηνωμένου Βασιλείου στα εσωτερικά του, η Γαλλία είναι εκείνη κυρίως η ευρωπαϊκή δύναμη, που έχει στην οπτική της ενεργή και διαρκή την ευρωμεσογειακή και εν γένει γεωστρατηγική διάσταση. Η Γερμανία δέχεται ισχυρή πίεση να μετακινηθεί στις προσεγγίσεις της για τα ευρωμεσογεικά ζητήματα και τα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου σε θέσεις που απηχούν τα ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και βρίσκονται κοντά στις αντίστοιχες ελληνικές & κυπριακές δίκαιες θέσεις. Ωστόσο, η Γερμανία διατηρεί μια ιστορική θέση κεντρικής ηπειρωτικής –κι όχι ναυτικής- δύναμης και μιας διαχρονικής συμμάχου της Τουρκία που στηρίζεται σε παγιωμένες αντιλήψεις, καθώς και σε οικονομικά οφέλη, όπως και στον πολυπληθές τουρκικό δυναμικό στο εσωτερικό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η γερμανική προεδρία διαχειρίζεται την τουρκική επιθετικότητα με μια λογική ισοτιμίας μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, μολονότι η Ελλάδα αποτελεί χώρα-μέλος του Συνασπισμού στον οποίο μετέχει και η ίδια η Γερμανία (η ΕΕ) και είναι η χώρα που υφίσταται την αδικία, τον τουρκικό επεκτατισμό. Είναι χρήσιμο να σημειώσουμε ότι η Τουρκία αποτελεί το μεγαλύτερο αγοραστή γερμανικών οπλικών συστημάτων, απορροφώντας το 1/3 των συνολικών εξαγωγών του Βερολίνου (344 εκατ. ευρώ το 2019). Όμως, εκτός της Γερμανίας, και οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιταλία και ακολούθως η Γαλλία και η Ισπανία με συνολικό ποσοστό 33% είναι οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι της Τουρκίας. Οι παραπάνω χώρες, με πρώτη την Ολλανδία και δεύτερη τη Γερμανία, καλύπτουν επίσης το 45% των άμεσων ξένων επενδύσεων στην Τουρκία. Οι δε διμερείς εμπορικές σχέσεις Τουρκίας -Γερμανίας ξεπερνούν τα 40 δισ. δολάρια.

Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι για ένα Συνασπισμό κρατών όπου δεσπόζει το οικονομικό κριτήριο οφέλους, όπως η ΕΕ υπό γερμανική ηγεμονία, με καθήκοντα προεδρεύουσας χώρας την τρέχουσα περίοδο, δραστικές οικονομικές κυρώσεις στην Άγκυρα δεν μπορούν να υπάρξουν. Ή, αν κάποιες υπάρξουν, θα αρχίσουν να ‘’ξηλώνονται΄΄ στην πράξη. Επιπλέον, αυτών, και οι επενδύσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στον ασταθή χρηματοπιστωτικό τομέα της Τουρκίας θα πλήττονταν σοβαρά από την επιβολή τραπεζικών κυρώσεων. Γιαυτό, άλλωστε, ο κατάλογος των πιθανών κυρώσεων που συνέταξε η ΕΕ στην πρόσφατη άτυπη σύνοδο, κάνει αναφορά σε απαγόρευση δανεισμού της Τουρκίας από κρατικές και όχι από ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες.

Υπάρχει, τέλος, ένας ακόμη λόγος που συνήθως δεν αναφέρεται, αλλά οφείλουμε να τον επισημάνουμε. Η Δύση είναι προσεκτική έναντι της Τουρκίας και λόγω των μυστικών υπηρεσιών της τελευταίας με τις αντίστοιχες δυτικές. Μια σχέση, που σήμερα, ενώ παραπαίει, εξακολουθεί να υφίσταται και να λειτουργεί.

Όλα τα παραπάνω περιγράφουν το πλαίσιο, εντός του οποίου η Τουρκία με συστηματικό και ενεργό τρόπο εφαρμόζει την αναθεωρητική, επεκτατική στρατηγική της στην περιοχή.

ΝΕΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. Η ΕΥΡΩΠΗ ΞΑΝΑ, ΠΙΣΩ, ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ; Ο ΚΟΜΒΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όμως, αυτό που για ορισμένους –και ασφαλώς για το καθεστώς της Τουρκίας- συνιστά την ισχύ της Τουρκίας, το ίδιο από την άλλη του όψη, δείχνει τα όρια, τις παθογένειες, τις αδυναμίες του και τις δυνατότητες ανατροπής του.

Έχουμε πει -και το υπογραμμίζουμε- ότι η Τουρκία στο δρόμο αυτό του υπερεπεκτατισμού και του μαχητικού αναθεωρητισμού με την υφή του σουνιτικού ισλάμ παράγει τις προϋποθέσεις και τους όρους της ήττας της. Ήττα, η οποία μπορεί να επιφέρει μείζονες αλλαγές σε βάρος της σημερινής Τουρκίας, όπως τη γνωρίζουμε (Κουρδιστάν, αλλαγή συσχετισμών, ακόμα και συνόρων – νέο Ανατολικό Ζήτημα). Αρκεί, πρωτίστως, η Ελλάδα που βρίσκεται στο επίκεντρο των επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας, και μια ενεργή Συμμαχία χωρών της περιοχής (Γαλλία, Ελλάδα, Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος, καθώς, και άλλες αραβικές χώρες -ΗΑΕ, Μπαχρέιν κλπ, κεντροασιατικές -Αρμενία, Γεωργία κλπ, βαλκανικές – Σερβία, Ρουμανία κλπ) να συμφωνήσουν και να θέσουν σε εφαρμογή ένα σταθερό σχέδιο περιορισμού, απομόνωσης και απάντησης της Τουρκίας. Η Ελλάδα (και ο Ελληνισμός) μπορούν να επιστρέψουν πρωταγωνιστές, με ρόλο καθοριστικό στον ιστορικό τους χώρο, τη Μεσόγειο, πολύ περισσότερο την Ανατολική Μεσόγειο.

Είναι όμως αναγκαίο και η ΕΕ να αντιληφθεί με όρους πραγματικούς ότι μετά – τη μερική για πολλούς, συγκυριακή, λόγω Τραμπ, για άλλους- απόσυρση των ΗΠΑ από την περιοχή και την εσωτερική αναδίπλωση του Ηνωμένου Βασιλείου μετά το Brexit, ότι η ΕΕ ή θα εντάξει την Ανατολική Μεσόγειο στο ζωτικό της χώρο ή θα τη χάσει.

Η Γαλλία, όπως έχουμε σημειώσει, έχει μια τέτοια αρχειακή θεώρηση, και παρά τα μοιραία λάθη της επί Σαρκοζί που κόστισαν την απώλεια της Λιβύης και την καθοριστική μείωση της επιρροής στη Συρία, επανέρχεται στην περιοχή ως αδιαμφισβήτητα ισχυρή δύναμη του ΝΑΤΟ, η μόνη πυρηνική ευρωενωσιακή δύναμη και η μόνη που μπορεί να προσδώσει ουσιώδες ευρωπαϊκό περιεχόμενο στην εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Η Γερμανία, δίχως πραγματική χειραφέτησή της από το ναζιστικό άγος, και ως ιστορικά κεντρική δύναμη, στερείται μιας τέτοιας θεώρησης, ευρίσκεται δε μεταξύ μιας ισχυρής πίεσης μετατόπισης της από τη Γαλλία (αλλά και την Ελλάδα και την Κύπρο), από τη μια, και του ιστορικού-οικονομικού προσανατολισμού της συμμαχίας της με την Τουρκία, από την άλλη, με ισχυρή επί του παρόντος την κλίση προς το δεύτερο σκέλος.

Καθώς, ο επεκτατισμός της Τουρκίας κλιμακώνεται και εισέρχεται σε ζωτικά πεδία, όπως αυτά του Αιγαίου και των ενδιαφερόντων της Γαλλίας (Β. Αφρική, Αν. Μεσόγειος), ο πυρετός και η ένταση και μεταξύ των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ (Γαλλίας -Γερμανίας), θα ανεβαίνει. Δεν αποτελεί εξωπραγματική αξιολόγηση -το αντίθετο, μάλιστα- ότι αυτή η ένταση μεταξύ των δύο κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ, λόγω των διακυβευμάτων και των αντιθετικών τους επιλογών στη λεκάνη της Μεσογείου και τη Μέση Ανατολή μπορεί να οδηγήσει τη συνοχή της ΕΕ σε ανοιχτή δοκιμασία. Τα πράγματα τείνουν να θυμίζουν στη Γηραιά Ήπειρο τις αρχές του 20ου αιώνα, όπου για την υπέρβαση αυτών των ανταγωνιστικών επιλογών χρειάστηκαν δύο πολυαίμακτοι Παγκόσμιοι Πόλεμοι.

Αν, πάντως, η Ελλάδα κατορθώσει, με βάση μια σφιχτοδεμένη Στρατηγική που αξιοποιεί τη θέσης της, ενισχύει το ρόλο της και αυξάνει την ισχύ της, – αν κατορθώσει να αποτελέσει τον αποφασιστικό, κύριο παίκτη της περιοχής, τότε αυτή θα είναι και ο πυλώνας της περιοχής με τρέχουσα, μονιμότερη και μελλοντική καθοριστική επιρροή. Αυτή θα είναι η επιστροφή της πραγματικής, αιώνιας «Γαλάζιας Πατρίδας» (της Ελλάδας) στο φυσικό, ιστορικό της χώρο, την Ανατολική Μεσόγειο.

Αυτό είναι το ιστορικό διακύβευμα.

Αυτό ανταγωνιστικά επιχειρεί και η Τουρκία. Στα πλαίσια υλοποίησης της νεο-οθωμανικής, και γι αυτό πολλαπλά αποκρουστικής για τα Έθνη και τους Λαούς της περιοχής, στρατηγική της. Στην ευρύτερη, κρίσιμη για τις γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές εξελίξεις, αυτή περιοχή αυτό είναι κεντρικό ζήτημα του νέου ιστορικού κύκλου!

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ

Διεξάγεται, τελευταία, μια συζήτηση στα τυφλά. Η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει : ποιό είναι το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, κι όχι του διαλόγου, όπως παραπλανητικά αναφέρεται. Και τι σχετικό έχει υπογραφεί, τι έχει υπογράψει.

Ο Ι. Καλίν, εκπρόσωπος της τουρκικής προεδρίας, δεξί χέρι του Ερντογάν μετά τη συνάντηση του με τη διπλωματική σύμβουλο του Έλληνα πρωθυπουργού, Ελ. Σουρανή, παρουσία και της διπλωματικού συμβούλου της Μέρκελ, Γιαν Χέκερ, στις αρχές του Ιουλίου 2020, και μάλιστα μετά την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, είπε ότι συμφωνήθηκε να συζητηθούν στο διάλογο : το ζήτημα του Αιγαίου, το ζήτημα των νησιών, της υφαλοκρηπίδας, το ζήτημα των θαλάσσιων αρμοδιοτήτων, το θέμα των ερευνών και γεωτρήσεων στις αμφιλεγόμενες περιοχές της ανατολικής Μεσογείου, το θέμα της εκλογής μουφτή στην Ελλάδα, το ζήτημα του τζαμιού στην Ελλάδα και όλα τα άλλα ζητήματα!

Ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη τύπου, στη ΔΕΘ, μίλησε για «βασική, μείζονα και μόνη διαφορά» αναφερόμενος σε «θαλάσσιες ζώνες» (μια έκφραση έντονα αμφιλεγόμενη και με πολλές σημασίες αντί των συγκεκριμένων : ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα). Οι τρεις πάντως χαρακτηρισμοί (”βασική, μείζονα, μόνη”) αν δεν αποτελούν ολίσθημα γλωσσικό, αποτυπώνουν μια επικίνδυνη ασάφεια, σκόπιμη μάλλον για την κατευναστική συναίνεση της ελληνικής κοινής γνώμης. Με μήνυμα, όμως, προς την αντίπαλη τουρκική πλευρά, η οποία αντιλαμβάνεται την μετακίνηση της αντίστοιχης ελληνικής προς μια συνολικότερη διαπραγμάτευση, ανάλογη αυτής για την οποία μίλησε ο Καλίν, ως αποτέλεσμα μάλιστα των δραστικών τελευταίων ενέργειών της στο Αιγαίο. Η σημασία του πλαισίου διαπραγμάτευσης (θέματα, διαδικασία, διαμεσολαβητές, καθώς και η εσωτερική του λογική που στρέφει προς κάποιο αποτέλεσμα) είναι πάντοτε κρίσιμα σε τέτοιας φύσεως ζητήματα.

Μετά, λοιπόν, απ΄ όλα αυτά, μεγάλη σημασία έχει να ξεκαθαρισθεί αν τα θέματα που έχει δηλώσει δημόσια η τουρκική πλευρά (Καλίν -Τσαβούσογλου) ότι έθεσε, με τη μεσολάβηση της Γερμανίας, αποτελούν μέρος του κειμένου που υπέγραψε η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη, ή όχι. Ή, εν πάση περιπτώσει, ποια από τα θέματα που έθεσε η τουρκική πλευρά έχουν περιληφθεί στο υπογεγραμμένο κείμενο.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ (ΠΟΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ : ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΕΣ). Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΟΡΕΙ!

Χρειάζονται στο σημείο αυτό, αλλά και γενικότερα, να γίνουν οι παρακάτω σοβαρές παρατηρήσεις -προτάσεις.

1. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας για τις συζητούμενες περιοχές (Αιγαίο, νησιά). Επομένως, αν η επιδίωξη είναι η Χάγη για την οποία σχεδόν όλοι οι εκπρόσωποι του κατεστημένου των Αθηνών μιλούν με αφελή προεξόφληση δικαίωσης, τότε η Χάγη δεν έχει βάση -πλαίσιο για να δικάσει (δεν αναγνωρίζεται από την Τουρκία). Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελέσει μείζον θέμα πίεσης πάνω στην Τουρκία, ομόθυμα από την ΕΕ. Τονίζοντας ότι χώρα που δεν δέχεται το Διεθνές πλαίσιο – δίκαιο ρύθμισης, αλλά και επίλυσης των διαφορών δεν μπορεί να γίνεται δεκτή σε ευρωπαϊκές συνομιλίες με ανάλογο περιεχόμενο (επίλυσης θαλάσσιων συνοριακών διαφορών). Η δε συμπεριφορά της, σύμφωνη αποκλειστικά με τα ίδια συμφέροντα της Χώρας (= της Τουρκίας) όπως αυτή τα αντιλαμβάνεται τείνει να γίνεται αυθαίρετη και παραβατική, η οποία στην κοινή πολιτική γλώσσα ορθά αποκαλείται ”πειρατική”. Συμπεριφορά, την οποία οι σύμμαχες χώρες –εταίροι θα αντιμετωπίσουν αποφασιστικά.
2. Η διαπραγμάτευση, λοιπόν, είναι ευθέως πολιτική, ένα διακρατικό ” παζάρι”. Όπου, όμως, η Τουρκία είναι η μόνη που έχει αιτήματα διεκδίκησης, τα προβάλλει δε και στοχεύει να τα επιβάλλει με κάθε τρόπο, έχοντας οικοδομήσει ένα εσωτερικό μέτωπο της πλειοψηφίας των τουρκικών κομμάτων και εθίζοντας τη διεθνή γνώμη και τα κέντρα ισχύος.
3. Η Ελλάδα οφείλει να ξεκαθαρίσει τη θέση της. Ότι δεν έχει τίποτα να διαπραγματευθεί απ΄ όσα η Τουρκία επιθυμεί. Στη “γλώσσα της Τουρκίας” : ότι δεν έχει τίποτα να παζαρέψει, τίποτα να παραχωρήσει. Ότι είναι δικαίωμά της και θα προχωρήσει στην υπογραφή συνορεύουσας ΑΟΖ με την Κύπρο (δικαίωμα που προκύπτει από την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας). Ότι μετά απ’ όλα αυτά των τελευταίων 35 ημερών στο Αιγαίο, και τις προκλήσεις -απειλές Ερντογάν για αντιπαράθεση στο πεδίο, αποφασίζει 12 μίλια για τα χωρικά της ύδατα, με πλήρη εξασφάλιση ελεύθερης ναυσιπλοΐας και εφαρμογή της “μέσης γραμμής” στα εφαπτόμενα-γειτνιάζοντα σημεία με την Τουρκία. Ότι η απειλή του ” casus belli ” δεν έχει αντίκρισμα για την Ελλάδα, όταν αυτή ασκεί διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματά της. Ότι η Ελλάδα δεν εκφοβίζεται και δεν υποχωρεί. Καθαρή και αποφασιστική απάντηση στο τι η Ελλάδα θεωρεί Ελληνικό και Αδιαπραγμάτευτο. Είναι πρωτοφανές και ανήκουστο στο Αιγαίο να ορίζει τα σύνορα της Ελλάδας η Τουρκία, λέγοντας ότι τα χωρικά της ύδατα είναι στα 6 μίλια και τέλος, μέχρις εκεί (!)…
4. Ασφαλώς, υπάρχει ανάγκη να γίνει η οριοθέτηση (κι όχι διανομή) της υφαλοκρηπίδας. Τούτο, όμως, προϋποθέτει την αναγνώριση από την Τουρκία του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας και των εξ αυτού σχετικών Συμβάσεων, ώστε να είναι δυνατή και να έχει νόημα η προσφυγή με συνυποσχετικό, μετά από τις επί τούτου αποκλειστικές συζητήσεις, στη Χάγη για το συγκεκριμένο θέμα.
5. Χωρίς μια τέτοια, σύμφωνη με τα παραπάνω, Ελληνική εθνική δέσμη θέσεων και αποφάσεων, γίνεται αποδεκτό το πλαίσιο της απευθείας πολιτικής διακρατικής διαπραγμάτευσης. Τα όποια αποτελέσματα προκύψουν θα γίνουν Συμφωνία αμοιβαίας(;;) ελληνοτουρκικής δέσμευσης. Δηλαδή, ελληνικής δέσμευσης παραχωρήσεων, αφού μόνον τουρκικές διεκδικήσεις καλούμαστε να ικανοποιήσουμε. Τα αποτελέσματα, με βάση αυτό το πλαίσιο, έχουν παρασκηνιακά προετοιμαστεί (αυτή, εξάλλου, είναι η ουσία του γνωστού : “βρείτε τα”, των φίλων και εταίρων). Μου θυμίζει τη συμφωνία με τη fYROM και την προετοιμασμένη από καιρό συμφωνία της Αμερικανικής Πρεσβείας την οποία ουσιαστικά υπέγραψαν Τσίπρας-Κοτζιάς και Ζάεφ-Ντιμιτρώφ για τη ”Βόρεια Μακεδονία”.
6. Παραχωρήσεις, όμως, αποκλείεται να κάνει, οποτεδήποτε και μ’ οποιονδήποτε τρόπο, ο Ελληνικός Λαός! Σε τελική, ανάλυση αυτός (ο Ελληνικός Λαός) είναι το αξεπέραστο εμπόδιο των προθύμων έναντι των “φίλων και εταίρων”. Ο Ελληνικός Λαός και το στρατευμένο τμήμα του είναι και ο μέγας και αποφασιστικός εγγυητής της Πατρίδας και της Επικράτειας της.

Το γεγονός αυτό, της ανυποχώρητης στάσης του Ελληνικού Λαού, είναι που βαθύτερα τροφοδοτεί και τις όποιες θετικές εξελίξεις στην περιοχή, με την έννοια της αναζήτησης λύσεων, εξελίξεων και προοπτικών πέρα από και ενάντια στις επεκτατικές τουρκικές επιδιώξεις, μέσα από συμμαχίες και συμφωνίες απέναντι στην επιθετική και αναθεωρητική Τουρκία.

7. Πολιτικές Ηγεσίες που σκέφτονται και ενεργούν ανάλογα, σχεδιάζοντας και υλοποιώντας και τα αναγκαία, δηλαδή, Ηγεσίες που εκπροσωπούν και υπηρετούν αυθεντικά και αξιόπιστα τον Ελληνικό Λαό και τον Ελληνισμό, έχουν, για αυτούς τους λόγους, ισχυρή θεμελίωση, αποφασιστική στήριξη και βέβαια, μέσο-μακροπρόθεσμη επιτυχία στους εθνικούς στόχους.
8. Τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα και οι Συμμαχίες που επιτυγχάνει η Ελλάδα και η Ελληνική διπλωματία (Γαλλία, Rafale, nEUROn, πύραυλοι, Spike NLOS, φρεγάτες), καθώς και η απόλυτα αναγκαία επανεκκίνηση της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας και η αξιοποίηση του εγχώριου Ελληνικού δυναμικού στην σύγχρονη Ψηφιακή Εποχή μας είναι σημαντικά και πολύ χρήσιμα. Για να είναι όμως αποτελεσματικά θα πρέπει η Ελλάδα, η ίδια, να περάσει σε άλλη φάση, σε άλλο επίπεδο κινητοποίησης και δράσης, μην αφήνοντας χωρίς ανταπάντηση όποια τουρκική επιθετική κλιμάκωση. Σε περίπτωση που τουρκικά σκάφη (πολεμικός στόλος ή/και ερευνητικά) προσεγγίσουν την ελληνική υφαλοκρηπίδα, η ακόμα περισσότερο με οποιονδήποτε τρόπο την περιοχή των 12 μιλίων από τις Ελληνικές ακτές, τότε η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να διατάξει από τώρα και με πάγια εντολή την άμεση ενεργοποίηση κανόνων εμπλοκής των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
9. Η Τουρκία σε όλα τα μέτωπα στο Αιγαίο επιχειρησιακά και στελεχιακά υστερεί. Ενώ οι εκκαθαρίσεις χιλιάδων αντιφρονούντων αξιωματικών, από τον Ερντογάν, έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα. Διάχυτη είναι η καχυποψία και η έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των στελεχών, σοβαρά θέματα λειτουργικότητας και αποτελεσματικότητας υπάρχουν σε όλους τους κλάδους των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Εδώ, δεν μετράνε τα νταηλίκια.

Αλλά, η τεχνολογική και πολεμική ετοιμότητα, η επιχειρησιακή ικανότητα, η ευψυχία του στρατευμένου Έθνους, η Ενότητα του Λαού και του Έθνους (παντού, όπου Γης και πρωτίστως στα μέτωπα σε όλη την κλίμακα και στο βάθος τους). Η συμμετοχή όλων σε τούτη την πανστρατία είναι απαραίτητη. Όταν, π.χ., ο συνταξιούχος διαθέτει τα αναδρομικά του ή μέρος της σύνταξής του για την Εθνική Άμυνα δεν μπορεί ο μεγάλος πλούτος να συνεχίζει την κεφαλαιακή του συσσώρευση αμέριμνος, αφού είχε στο παρελθόν καρπωθεί με ποικίλους τρόπους μεγάλο μέρος από τα δημόσια οικονομικά.

10. Η Ελλάδα δεν είναι Βόρειο Ιράκ, ούτε Βόρεια Συρία με το καταπροδωμένο κούρδικο αντάρτικο, ούτε τσακισμένη Λιβύη με «δούρειο ίππο» μέσα της το Σάρατζ και τους μισθοφόρους τζιχαντιστές, ούτε η καιροσκοπικά παραχωρημένη λωρίδα της μακελεμένης βόρειας Συρίας.

Οι δυνάμεις που μάχονται ενάντια στην Τουρκία, στην περιοχή μας και παντού, είναι σύμμαχοί μας (η Συρία, οι Κούρδοι, η Αρμενία, οι Ισραηλινοί, οι Σέρβοι, οι Αιγύπτιοι, κ.ά.). Οφείλουμε πρωτίστως ως Χώρα, αλλά και ως Λαός να αναπτύξουμε μαζί τους στενές σχέσεις. Να αναθερμάνουμε, επίσης, τις παραδοσιακές καλές σχέσεις με τη Ρωσία και τον αραβικό κόσμο, και να δώσουμε νέο περιεχόμενο στις σχέσεις μας με την Κίνα και την Ιαπωνία, καθώς και τις ανερχόμενες δυνάμεις της Άπω Ανατολής.

Ας έχουμε υπόψη μας, ότι δεν υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή Έθνος και Λαός που να μην έχει ταπεινωθεί και σφαγιασθεί από την Τουρκία, αισθανόμενος οιωνεί σύμμαχός μας, αν όχι και συνοδοιπόρος μας.

Και να πω και τούτο: επίορκοι δεν υπάρχουν! Εκείνοι που έριξαν της άμυνας τα τείχη και θυσίασαν την Κύπρο οδηγήθηκαν στη φυλακή και τέλειωσαν. Η Βόρεια Κύπρος -για την οποία η Τούρκοι κομπορρημονούν, και το ξέρουν- δεν έπεσε, προδόθηκε.

Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου που τόσο τρομάΖΕΙ την Τουρκία να ξαναγίνει ενεργός, με την ανανέωση και αναβάθμιση του ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.

11. Τέλος, η Τουρκία επιζητά μια ειδική σχέση με την ΕΕ. Η Ελλάδα πρέπει να συνδέσει τον προτεινόμενο ελληνοτουρκικό διάλογο με τον ευρωτουρκικό διάλογο. Να προσπαθήσει να δεσμεύσει μέσα από αυτήν τη διαδικασία και την Τουρκία αλλά και τους Ευρωπαίους εταίρους, διότι αυτή τη στιγμή δεν δεσμεύεται κανείς από τίποτα και σε τίποτα. Η Τουρκία δεν πρόκειται να γίνει χώρα-μέλος της ΕΕ, δεν το επιθυμεί πλέον η ίδια, αλλά και δε την θέλουν. Ωστόσο επιθυμεί διακαώς θα αναπτύξει με την ΕΕ μια ειδική σχέση. Πάνω σε αυτήν την ειδική σχέση και στο περιεχόμενο της, η Ελλάδα πρέπει να έχει και να προωθήσει τη δική της ατζέντα. Η ειδική σχέση, όπως όλες, πρέπει να περιλαμβάνει συνέπειες και κυρώσεις για την τουρκική επιθετικότητα καθώς και τις περιπτώσεις παραβατικότητας, συγχρόνως θα περιέχει και κίνητρα ώστε η Τουρκία να εξορθολογίσει τη στάση της στην κατεύθυνση μιας χώρας με σεβασμό στις Διεθνείς Συνθήκες, στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, καθώς και στους όρους μιας τέτοιας ευρωπαϊκής συμφωνίας ειδικής σχέσης.

Ο ενδοτισμός και η ηττοπάθεια στις κρίσιμες στιγμές άμυνας και ανεξαρτησίας, ποτέ δεν διέκρινε το Έθνος των Ελλήνων.

Η Τουρκία μέσα στη ματαιοδοξία της, προετοιμάζει την ήττα της!

Αρκεί εμείς, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός, να το θελήσουμε, με σχέδιο και δράση μακράς πνοής.

Η Ελλάδα μπορεί!

Θεσσαλονίκη, 13 Σεπτεμβρίου 2020