«Η Ευρώπη πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός ότι η Τουρκία έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο, είτε μας αρέσει είτε όχι», γράφει ο 77χρονος πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και νυν υπάλληλος της Gazprom Γκέρχαρντ Σρέντερ στο βιβλίο του με τίτλο Η τελευταία ευκαιρία· με τον αμφιλεγόμενο Γρέγκορ Σέλγκεν να το συνυπογράφει, προσδίδοντας έτσι ακαδημαϊκό κύρος και εξασφαλίζοντας πωλήσεις.
Τα αποσπάσματα του βιβλίου με τα οποία κατακλύσθηκε ο περιοδικός τύπος στη χώρα μας και στην Τουρκία, τις τελευταίες ημέρες, μου έφεραν στο νου τα λόγια του μεγάλου και σπουδαίου Σατωβριάνδου αναφορικά με την Τουρκία: «Το να προσπαθείς να εκπολιτίσεις την Τουρκία, δίνοντάς της ατμόπλοια και σιδηροδρόμους, εκπαιδεύοντας τον στρατό της και τον στόλο της, δεν σημαίνει ότι επεκτείνουμε τον πολιτισμό στην Ανατολή αλλά, ότι εισάγουμε τη βαρβαρότητα στη Δύση.»
Η αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα στο σκεπτικό του ενός και του άλλου, καταλήγει απογοητευτική για τον πρώην καγκελάριο. Οι απόψεις του, ακόμη κι ο τρόπος γραφής του που μοιάζει περισσότερο με τουριστική καταχώρηση σε διαφημιστική φυλλάδα, δεν μας δίνει την εικόνα μιας συγκροτημένης πολιτικής σκέψης η οποία μάλιστα θέλει να εκφράζει ένα «ισχυρό πολιτικό ρεύμα» μέσα στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα είναι η ιδιότητα του κυρίου Σρέντερ. Ως φορέας των ρωσικών συμφερόντων -θλιβερή κατάληξη για έναν πρώην Γερμανό καγκελάριο- ούτε καν το δικαίωμα στην προσωπική άποψη δεν του επιτρέπεται. Η κεντρική ιδέα του βιβλίου είναι η αντίληψη της Ρωσίας για τη νέα τάξη πραγμάτων όπως την φαντασιώνεται και οι ευσεβείς της πόθοι περί κυριαρχίας οικονομικής, πολιτικής, γεωγραφικής και πολιτιστικής. Μία νέα τάξη πραγμάτων όπου η αυθαιρεσία και το έγκλημα δεν επιφέρουν έννομες και ηθικές συνέπειες. Μία νέα τάξη πραγμάτων κατά την οποία ο ανίσχυρος θα υποκύπτει στις ορέξεις του ισχυρού.
Θα πρέπει κάποιος να υπενθυμίσει στον κ. Σρέντερ πως η Γερμανία ήταν εκείνη που άνοιξε τις πύλες της Ευρώπης στη βαρβαρότητα. Αν η Τουρκία είναι ισχυρή σήμερα όπως υποστηρίζει, τούτο το οφείλει στη γερμανική συνδρομή και υποστήριξη, καθώς η Γερμανία ─μαζί με την Ισπανία και την Ιταλία─ εξοπλίζει την Τουρκία εναντίον δύο ευρωπαϊκών κρατών και όλης της Ευρώπης!
Θα πρέπει επίσης να του επισημανθεί η συνεχιζόμενη γερμανική υποκρισία και απέναντι στο Ολοκαύτωμα αλλά και απέναντι στην γενοκτονία Αρμενίων και Ελλήνων από τους Τούρκους, αφού ο γερμανικός παράγοντας σχεδίασε και ενορχήστρωσε την καταστροφή. Οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας και η Γερμανία δεν είναι η ατμομηχανή της Ευρώπης. Είναι μία μαύρη τρύπα η οποία, νομοτελειακά καταβροχθίζει την ενέργεια, τον μόχθο, τις ελπίδες και τα όνειρα κάθε Ευρωπαίου.
Αν ο κ. Σρέντερ επιθυμεί να βγει από τη ναφθαλίνη, οφείλει να στέκεται στο ύψος τουλάχιστον των προκατόχων του που εν πάση περιπτώσει και όραμα είχαν και ιδέες αλλά και τη θέληση να δημιουργηθεί ένας ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος ασφάλειας κι ευημερίας. Τα πεπραγμένα του κ. Σρέντερ ποιά είναι;
Τέλος, ας συμβουλεύσει κάποιος το “ξανθό γένος” να είναι πιο προσεκτικό στους ανθρώπους που επιλέγει για το προμοτάρισμα των πολιτικών του θέσεων και επιδιώξεων. Η επιλογή Σρέντερ κρίνεται μάλλον ατυχής…
