Τελευταία παρατηρούμε αυτό: σκεφτόμαστε σαν μη θέλουμε τίποτα το δημιουργικό για να κρατήσουμε κάτι από την παράδοση μας και να διδαχτούμε από την ιστορική πολιτιστική ταυτότητά μας. Δεν ενδιαφερόμαστε για την ελληνικότητά μας, δεν προβληματιζόμαστε γι’ αυτή όσο και για το μέλλον μας. Μια τέτοια πρωτοβουλία φαίνεται μέσα σ’ όλη αυτή την κοινωνική σύγχυση να μην ενδιαφερόμαστε όσο θα έπρεπε. Κι’ όσο απουσιάζει το ενδιαφέρον τότε ο λαός σιγά-σιγά εξαφανίζεται, χάνει την εθνική, ιστορική και γλωσσική ταυτότητά του.
Η μακραίωνη ιστορία μας, μαρτυρά περίτρανα, ότι κι’ αν περάσαμε από αβάσταχτες συμφορές, σε κακούς καιρούς και δύσκολους χρόνους, δεν σταμάτησε ούτε μια στιγμή η βούλησή μας να αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε τον ελληνισμό. «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θέλω να πεθάνω» απάντησε στους μισθοφόρους (Τούρκους) της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ο Αθανάσιος Διάκος (Μασσαβέτας), όταν του είπαν «γίνεσαι μουσουλμάνος Διάκε μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις» και έδωσε την παραπάνω απάντηση. Αυτοί τότε τον σούβλισαν και δίκην αμνού τον έψησαν.
Αυτή η θέληση ενσάρκωνε την Επανάσταση του 1821, το 1912-1913, το 1940. Θέλαμε να μείνουμε Έλληνες. Επάνω σ’ αυτή τη θέση εδραιώθηκε η σταθερότητα της Δημοκρατίας, η λεβεντιά και η ομοψυχία μας.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι έχει αδυνατίσει αυτή η βούληση. Είναι πολλά τα παράταιρα τα οποία μαρτυρούν την αδύνατη κατάστασή μας. Φαίνεται συνειδητά ή ασυνείδητα, εγκαταλείποντας τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, που συνιστούν την ελληνική υπόστασή μας.
Έχει πλημμυρίσει ο τόπος μας από ξενόφερτες συμπεριφορές και πρότυπα κατώτερης ή κακής ποιότητας και τα υιοθετούμε χωρίς προβληματισμό. Θα αναφερθώ μόνο σε ένα παράδειγμα, κι’ αυτό είναι ότι οι νέοι μας στην πλειονότητα χρησιμοποιούν την αγγλική ή γαλλική γλώσσα για να επικοινωνήσουν.
Η γλωσσική ανεπάρκεια στο λεξιλόγιο μας ,η λεξιπενία, η εκφραστική γλώσσα, αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης που επιδρά θλιβερά στη γλώσσα μας. Φυσικά και στη σκέψη μας που έχει αδρανήσει. Όσον αφορά την αγγλική ή γαλλική, έχουν το 70% της ρίζα τους ή και ατόφιων όρων στην ελληνική γλώσσα (μη ξεχνάμε την ομιλία του Ξ. Ζολώτα στο Παγκόσμιο Τραπεζικό Συνέδριο το 1956 που μίλησε ελληνικά και έγινε κατανοητός από όλους του ακροατές).
Η βαθιά πολιτιστική κρίση που περνάμε γενικότερα και ειδικότερα, η ηλιθιότητά μας όσον αφορά στην απεμπόληση της ελληνικότητας μας, παρουσιάζεται σε εμάς τους «αδιάφορους», από την καθηγήτρια Marie Rouxel, η οποία γράφει: «Μεγάλη εντύπωση μου έχει προξενήσει ο αριθμός των τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων ή λογοτεχνικών περιοδικών της χώρας. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, που προέρχομαι από μια χώρα, όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ανήκουν και ελέγχονται από μικρό αριθμό ενδιαφερομένων. Πιστεύω ότι αυτό θα βοηθήσει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και απόψεων. Όμως με δυσάρεστη έκπληξη διαπίστωσα ότι όλοι σχεδόν οι σταθμοί έχουν αγγλικές ονομασίες. Αυτό δεν το έχω δει πουθενά στον κόσμο, εκτός από μερικές πρώην αγγλικές αποικίες στην Αφρική, οι οποίες μη έχοντας γλώσσα δική τους χρησιμοποιούν την αγγλική ή γαλλική. Δεν αντιλαμβάνομαι ποιο σκοπό εξυπηρετεί αυτή η τριτοκοσμική συμπεριφορά σας. Έχετε την αρχαιότερη γλώσσα στην Ευρώπη και μια από τις αρχαιότερες στον κόσμο, γιατί δεν τη σέβεστε;». Ένα μαστίγωμα δικαίως ανελέητο της ογκώδους βλακείας μας, του πιθηκισμού μας. Όλα αυτά και τα όσα άλλα της απερισκεψίας μας και της σύγχυσης φρένων μας, που συμβαίνουν γύρω μας τα οποία φαίνεται να προμηνύουν ένα μαύρο μέλλον του έθνους μας. Όλα αυτά είναι άκρως νοσηρά συμπτώματα και στοιχεία πνευματικής και ψυχικής αποσύνθεση.
